Groeten uit de Rimboe!

Leuk dat je weer de moeite hebt genomen om ons reisverslag te lezen en bedankt voor de leuke reactie die je zo meteen gaat achterlaten ;-) Onze telefoon is verdwenen tijdens de Inca-jungle trail naar Machu Picchu, maar we hebben nu een hele vette blauwe Huawei voor €15,00 (Zie: http://bit.ly/r9ZnaH)
Je kan ons bereiken via HalloBuitenland
Bel 0900-0583 (13 cpm ) en wacht op de welkomstboodschap.
Bel het volledige nummer in Peru 0051-973520978 en sluit af met een hekje (#)


Cusco (01-10 t/m 04-10)
Nadat we Fons & Brigitte letterlijk hadden uitgezwaaid in Puerto Maldonado gingen wij per bus terug naar Cusco. Het was party-time (vonden wij zelf). Het Ierse hostel (lees: bar) Wild Rover staat bekend als party hostel. I.v.m. het WK Rugby in Nieuw Zeeland bleef de bar open tot diep in de nacht om de wedstrijd Ierland – Italië te volgen. Sander had toevallig nog ’n kettinkje bij zich met daaraan ’n hanger met de tekst “Luck of the Irish”. Aangezien hij deze toch nooit droeg besloot hij deze aan de Ierse barman te geven als geluksmedailon. Dit werd zo gewaardeerd dat de barman het hangertje met daarop de heilige maagd die hij van zijn tante had gekregen ter bescherming tijdens zijn reis aan Sander gaf. Jaja, het was ’n emotioneel moment. Ironisch genoeg kwam het hangertje van de barman uitgerekend uit Italië, omdat z’n tante daar een Lourdes-achtige plaats had bezocht. Na de nodige borrels in de bar belandden we in ’n club samen met ’n Argentijn, wat Zweden en Emile, ’n Nederlands meisje dat we de afgelopen maand al op 6 verschillende plekken in Peru zijn tegengekomen. Gezien de kater de volgende dag was het ’n geslaagde avond en gelukkig hebben we de foto’s nog.

Busrit Cusco – Ayacucho – Huancayo – Pucallpa (04-10 t/m 10-10)
“Gaan er directe bussen naar Pucallpa?” “Ja, maar dan met ’n overstap in Lima”. Kijk dat is nou typisch Peru. Lima hadden we al gezien, dus wij besloten via voormalig terroristenbolwerk Ayacucho en Huancayo naar Pucallpa te reizen. We deden er zo wel wat langer over (in totaal 47 uur i.p.v. 36) en de ongeasfalteerde slingerweg door de bergen zou ons ook minder nachtrust opleveren, maar ja, dan kom je wel op de minder toeristische plaatsen en daar ben je backpacker voor geworden!

In beide tussenliggende steden hebben we een 2-daagse pauze ingelast om iets van deze verder onbekende plaatsen te zien. Op zich hadden ze ons weinig te bieden, maar nadat we zo’n beetje alle toeristische trekpleisters van Peru in de afgelopen maand hadden bezocht, was het weer eens fijn om eens géén extranjeros (buitenlanders) tegen te komen. Nou ja, bijna geen. We konden ze op 1 hand tellen. Daarbij sliepen we weer eens in een hospedaje (hotel) en niet op ’n slaapzaal. Nadeel is dat er dan geen keuken aanwezig is. Internet evenmin. Het reizigersgevoel bloeit dan wel weer meer op. Vanzelfsprekend hebben we in beide plaatsen een borrel gedronken.

Pucallpa (11-10 t/m 13-10)
Waarom wilden we dan eigenlijjk zo graag naar Pucallpa? Omdat vanaf hier vrachtschepen vertrekken naar Iquitos, een afgelegen junglestad, maar daarover straks meer. De bus kwam hier in de ochtend aan. Direct was duidelijk dat het hier rond het middaguur ondragelijk heet zou zijn. Deze stad met 200.000 inwoners is net als de overige jungleplaatsen die we hebben bezocht lekker chaotisch; de mensen leven op straat, er rijden bijna alleen maar motors en vooral motortaxis (soort riksjas) rond en de verzengde hitte zorgt er voor dat je liters vocht naar binnen werkt. Om die overigens net zo hard weer uit te zweten. Tegen het eind van de middag sjokten we naar de haven om daar met de kapitein van een vrachtschip te overleggen over hoe en wat. Na een korte inspectie van de boot en ‘n gesprekje met een Peruaanse passagier besloten we dat we het echt gingen doen. Voor 100 Sol (€25) p.p. konden we onze nog aan te schaffen hangmat op het binnendek ophangen en meevaren. We werden dan zelfs nog 3x per dag voorzien van een maaltijd. Omdat de boot op woensdag om 06.00 uur vertrok (het was op dat moment maandag) mochten we dinsdag al op de boot slapen. We brachten het restant van de dag door in onze kamer met ventilator en kabeltelevisie.

De volgende dag trokken we er op uit. Op zo’n beetje het heetste moment van de dag hadden we een 2,5 uur durende tour geregeld op en om het nabijgelegen meer ‘Yarinacocha’. Miguel, de gids, nam ons met zijn boot mee naar het dorpje ’11 augustus’, waar men gek genoeg wel een basisschool had waar de kinderen in rood-wit geblokte blouse en grijs uniform naar toe gingen, maar waar men electriciteit en stromend water moest ontberen. We kregen een korte rondleiding langs o.a. souvenirs als krokodillenschedels en zelfgemaakte kralenkettingen. We babbelden wat met de dorpelingen en dronken hun 2 favoriete drankjes. Het ene was zwart en zoet. Het sap uit een soort suikerriet werd er met behulp van een mangel uitgeperst. Dat spul was goed te drinken. Het andere war we kregen was hun specialteit ‘masato´. Dit witte drankje komt tot stand door vrouwen die een tijdje op een soort knolgewas kauwen en sabbelen. Die spugen dit vervolgens uit. Dit laat men een paar dagen gisten zodat er een klein beetje alcohol in komt en er gebeuren waarschijnlijk nog wat andere oneerbare dingen mee en dan is het klaar. Het smaakte zuur en vies. Met de aanstaande bootreis (met onhygenische toiletten) in gedachten wilden we niet ziek worden, dus onbeleefd als we waren dronken we de beker niet leeg. Dat deed Miguel voor ons.

Het was tijd om even af te koelen. Ergens op het midden van het meer was het volgens de gids veilig om te zwemmen. Veilig? Ja veilig, want in het meer leven krokodillen, anacondas en piranhas. Op wat visjes die aan je huid knabbelen na, zijn we niet gebeten, maar zoals we al vaker hebben gehad toen we op soortgelijke plekken een duik namen; het blijft bizar om in het zelfde water te zwemmen als deze roofdieren. Van afkoelen kwam overigens weinig. Het water was warm.

Tot slot stond de plaatstelijke dierentuin op het programma. Hier werden de dieren die in dit gebied in het wild voorkomen getoond. Het is weliswaar schitterend om een luipaard van zo dicht bij te zien. Toch hadden we hem liever niet gezien en dat ie dan nog vrij rond zou lopen. Hypocriet genoeg vonden we het maar wat mooi dat we, tegen betaling uiteraard, met een loodzware, 5 meter lange anaconda op de foto konden. Ja, zo’n kans konden we niet laten liggen. Het tourtje kwam ten einde en we gingen met al onze spullen naar de haven. De boot lag er nog, maar de kapitein was nergens te bekennen. Volgens wat andere pasagiers zou dit wel goed komen. Later kwamen we er achter dat onze boot i.p.v. woensdagochtend al dinsdagmiddag was vertrokken. Nou lekker dan, maar gelukkig konden we voor het zelfde geld met deze boot mee. Deze behoort ook tot de Henry-vloot, die bestaat uit 7 rivierboten. Deze zou echter pas woensdag om 12.30 uur vertrekken, dus we moesten nog wat tijd zien te doden op de boot. We konden niet te ver weg gaan want onze spullen moesten we zelf bewaken en de Henry-haven lag bovendien een eindje van het centrum. Met verbazing hebben we staan kijken hoe met een simpele hijskraan hout en metaal op de boot werd geladen. De honderden zakken aardappelen van naar schatting 30kg per stuk werden door 3 mannen naar het ruim gedragen. Verder bestond de lading voor zover wij konden zien uit een auto, koelkasten, matrassen, chips, bier en speelgoed. De nacht brachten we door in onze hangmat (dat slaapt nog best aardig) samen met zo’n 20 anderen op het binnendek.

Bootreis Pucallpa – Iquitos (13-10 t/m 16-10)
Op woensdag ging het dan echt gebeuren. De afvaart stond gepland om 12.30, herstel om 17.00, herstel om 13.30, herstel om 15.00 uur. We vertrokken uiteindelijk om 14.50 uur. WOEHOE! We waren inmiddels al bijna 24 uur op de boot, dus we hadden er zin in. We zwaaiden nog een laatste keer naar Pucallpa met op de achtergrond een lichtblauwe lucht met een enkel wolkje. We draaiden ons om en keken in de zelfde richting als de kapitein. We zagen een donkergrijze lucht. Er was duidelijk slecht weer op komst. Binnen 10 minuten begon het te stormen. Als een van de weinigen stonden wij op het bovendek. De 9 pakketten matrassen waren niet vastgebonden. Met alle geluk van de wereld vielen de twee weggewaaide pakketten precies bovenop de lading op het achterdek. Sander lag boven op 3 andere pakketten, Lotte hield wegwaaiende deksels vast en de toegesnelde bemanning begon met touwen de lading alsnog vast te zetten. Een goed begin is het halve werk :-)

Het was zo´n 4 dagen varen en tijd is geld zou je denken, dus tot onze verbazing meerden we na 3 uur varen aan (lees: de boot knalde tegen de rivieroever aan). Omdat het het droge seizoen is staat het water te laag om `s nachts te navigeren. De zon gaat onder om 18.00 uur en komt op om 05.30, dus op deze manier maakten we maar halve dagen. Inmiddels hingen er 81 hangmatten op het binnendek. Meerderen werden door 2 of 3 personen gebruikt en er sliepen ook mensen op de grond of op de bankjes. Samen met de bemanning en de mensen die in cabines sliepen waren er naar schatting 150 pasagiers aan boord. Wat ook de maximale capaciteit was. Alle buitenlanders die aan boord kwamen werden naast ons gehangen, zodat we tussen een Frans stel, een Spaanse en de supergrappige Engelsman Robert kwamen te hangen. We doopten ons gedeelte om tot ´Gringo-town´.

Het leven aan boord van het schip was goed te doen. We kregen 3 warme maaltijden per dag. Om 06.00 uur werd een zeer waterige rijstepap met 3 broodjes geserveerd. Je moest trouwens zelf voor een bak en bestek zorgen, maar gelukkig werd ook dit aan boord verkocht. Rond 11.30 uur stelden wij ons wederom als gevangen op in een rij. Één voor één werden onze bakken gevuld met rijst, een gekookte banaan, wat bonensaus en een stukje kip. Er waren zitplaatsen voor ongeveer 30 pasagiers, dus meestal aten we ons voer op het bovendek. Waar het een stuk koeler en daarom gek genoeg nog steeds opvallend leeg was. De avondmaaltijd, die rond 16.30 uur werd ´geserveerd´, was een groentesoep met, jawel, een stuk kip er in. Op dag één werd ons al duidelijk dat het menu de komende dag niet zou veranderen. Voor €25 p.p. mag je niet klagen hè!? Zelfs niet over het sanitaire gedeelte. Aan boord waren 4 wasbakken en 7 wc´s met boven de toiletpot een kraan die als douche diende. Overal kwam bruin rivierwater uit. Als je bezweet en klam bent heb je daar maling aan. Blijkbaar was het rivierwater niet erg vervuild, want er zwom een boel vis en diverse malen hebben we groepen roze dolfijnen zien spetteren.

Aan het einde van de tweede middag bereikten we het eerste grote tussenstation. Er ging slechts een enkeling af, maar er kwamen wel zo´n 150 mensen de boot op. We dachten dat het met 81 hangmatten aardig vol hing, maar na telling bleken er nog 75 tussen, naast, onder en boven bij te passen. Ook de gangpaden werden benut en er werd lading overgepakt om de geblokkeerde deuren van cabines vri j te maken. Ook wij schikten in en hingen half boven elkaar en weer onder de hangmat met onze bepakking. Het werd een gezellige en knusse, maar warme bedoeling. De boot bleef wederom aan de kant en zo verloren we opnieuw een halve dag varen, maar wij hadden alle tijd van de wereld en kregen zo bovendien waar voor ons geld.

De volgende ochtend vertrokken we met vertraging doordat een dikke mist al het zicht ontnam. De oever aan de overkant van de, op sommige plaatsen 1km brede rivier, was onvindbaar. Na 2,5 uur gingen we dan toch weer verder. Wij waren inmiddels 52 uur aan boord en hadden er pas 15 vaaruren op zitten. We hadden ons al die tijd vermaakt met lezen, vlaggetjes van de reeds bezochte landen op onze backpacks naaien, spelen met Peruaanse kinderen (Sandro en Sandra), chillen op het bovendek, socializen met de overige pasagiers, kaarten, slapen en eten. Aan voedsel was geen gebrek. Er was een kleine bar aan boord en bij elke tussenstop kwamen er verkopers de boot op om o.a. koekjes, pinda´s, vis, fruit en frisdrank te verkopen.

De overige nachten voeren we goddank wel verder. Dit scheelde een vrachtlading bloeddorstige muggen en de vaarwind zorgde bovendien voor wat verkoeling. Wel lag er een ander gevaar op de loer; piraten!! Zodra de zon onderging bewaakte Jorge de boot vanaf het bovendek met zijn jachtgeweer. Dat bleek te werken, want Jack Sparow en z´n makkers bleven uit de buurt. Ook verdere problemen bleven uit en zo kwamen we na in totaal 5 nachten op de boot te hebben geslapen om 16.00 aan in de haven van Iquitos. Beiden hebben we bootreis als heel geweldig ervaren. Een bijzondere toevoeging aan onze reis.

En nu verder...
We zijn nu in junglestad Iquitos, gelegen aan de Amazone rivier. Dit is de grootste stad ter wereld die niet via een weg te bereiken is. Toch zijn er ruim 300.000 inwoners. Het is hier warm. Hoe warm? Nou als je om 09.00 uur ´s ochtens naar de bakker loopt parelen de zweetdruppels al van je voorhoofd, is je rug kletsnat en heb je een zweetsnor. En dan is het nog halfbewolkt en loop je in de schaduw. Stel je voor hoe het hier rond het middaguur in de zon is. We hebben een betaalbaar hostel met zwembad gevonden en blijven een paar dagen in deze stad hangen. Dan gaan we verder; per boot naar Yurimaguas.

Wist-je-dat...
• het door Sander weggeven kettinkje geen bijzondere betekenis had en €4,95 bij de H&M kostte?
• Ierland de wedstrijd van Italië gewonnen heeft?
• als je groene bananen schilt en kookt ze naar aardappel smaken?
• de kippen aan boord van de boot werden geslacht en geplukt?
• de vader van Sandro en Sandro ook Sandro heet en groene, katachtige ogen heeft?
• we in ons hostel in Iquitos geen hoeren mee mogen nemen naar de kamer?
• we nog steeds in de shirts slapen die we van onze vriendinnen (Brigit, Laura & Karin) en vrienden (Dirk & Tristan) hebben gekregen?
• we nog een filmpje met een rondleiding op de boot hebben?
• deze 5 minuten lang is en het uploaden ongeveer 15 uur duurt?
• we nu een hele trage internetverbinding hebben en jullie deze dus nog te goed houden?
• de foto´s te vinden zijn via http://bit.ly/qnbHow ?