Net als thuis...

Hola Holland, ¿qué tal?
Uiteraard weer bedankt voor de reacties, al waren het er wel wat minder dan de vorige keren (hint hint). En vooral alle lieve mensen die gebeld hebben; héél erg bedankt. Super om jullie stemmen weer even te horen. In Paraguay zijn we om weer even bij te komen en te chillen. Toch hebben we weer het een en ander te vertellen, al is het een korter verhaal geworden dan normaal.

Asunción (26-02 t/m heden)
Paraguay is ruim 10 keer groter dan Nederland en er wonen zo’n 7 miljoen mensen, waarvan bijna iedereen in het zuid-oosten woont. Slechts 4% woont in de ‘Chaco’ (een eindeloos uitgestrekte savanne die 75% van de oppervlakte van het land beslaat) in het noorden. Dat gebied zijn we op de weg hier naatoe doorkruist met een bus. Al voelde het alsof we in een trein zaten; 600 km aan één stuk door, één lange rechte weg, tegenliggers waren er nauwelijks en afslagen waren nog zeldzamer. Pas het allerlaatste stuk, bij Asunción, veranderde dit beeld. Deze stad telt bijna 2 miljoen inwoners, mits je de opgeslokte dorpen meetelt. Dit aantal doet vermoeden dat het een bruisende stad is, maar niets is minder waar. Het is hier rustig en gemoedelijk, maar wel erg Westers. Zeker het commerciële Shopping del Sol, waar een Burger King, een McDonalds, een PizzaHut en zelfs een Hooters (hihi) te vinden zijn. Ook de rest van de stad is georganiseerder en netter in vergelijking met Bolivia. Dit verbloemt bijna de armoede van het na Bolivia armste land van Zuid-Amerika. Bijna, want tussen alle ‘luxe’ en dure auto’s doemt soms uit het niets een paard en wagen op en een rondwandeling door de stad langs de overheidsgebouwen en monumenten leidt ook langs de sloppenwijken die soms letterlijk tegenover een parlementsgebouw liggen. Op een van de twee centraal gelegen pleinen wonen hele families ‘daklozen’ die van landbouwplastic tenten hebben gemaakt. We hebben in Bolivia heel veel armoede gezien en natuurlijk weten we dat het hier ook is, maar als je het zo ziet, dan wordt je toch weer even geconfronteerd met de realiteit en besef je hoeveel welvaart wij kennen.

Appartement
Hostel “Black Cat” was, ondanks dat we in een dormitorio (slaapzaal) sliepen, een prima verblijfplaats. Goed ontbijt, gratis internet, een grote tv met dvd-collectie en schone badkamers en keuken. Alleen was het er voor ons kleine budget te duur en daarom zijn we op zoek gegaan naar een eigen stek. Alleen waar begin je dan? De receptioniste wees ons op een soort Paraguayaanse marktplaats. Na enige speurwerk hadden we 3 appartementen gevonden die ons aanspraken. We hadden nog geen telefoonkaart, dus die zijn we eerst gaan halen. De man in de telefoonwinkel, Gilberto, wist ook nog wel wat adresjes en hij zou voor ons eens rondbellen en na 2 dagen moesten we terugkomen. Omdat zijn appartementen slechts €40 p/maand kosten hebben we onze 3 even in de wacht gezet. Toen we na 2 dagen terugkwamen bleek dat hij nog niemand had gebeld. Hij stuurde ons vervolgens eerst naar een hotel en nadat we 10 blokken heen en 10 blokken terug waren gelopen en hem opnieuw onze eisen (eigen badkamer en keuken) hadden duidelijk gemaakt stuurde hij ons naar een vrouw in zijn eigen wijk. Daar aangekomen, na weer een eind lopen, werd ons een smerig donker appartement getoond. De huurprijs bleek veel hoger te zijn (zo’n €250 p/maand) en er kwamen nog verbruikskosten en eenmalige bemiddelingskosten (€100) bij. Dit maakte het nog makkelijker om hier “nee” tegen te zeggen.

Wat teleurgesteld en met zere benen keerden we terug naar ons hostel. De superaardige receptioniste heeft toen voor ons gebeld naar de 3 appartementen die we zelf hadden gevonden. Onze nr 1 bleek al vergeven, maar voor de andere 2 konden we direct komen kijken. Vol goede moed gingen we opnieuw op pad en gelukkig waren deze appartementen meer in het centrum en dus dichterbij. De flat die we eerst bekeken zag er goed uit; ruim, netjes en op de 8e verdieping, dus een mooi uitzicht vanaf het balkon. De huur was eveneens €250 p/maand, maar ook hier kwamen er weer bemiddelingskosten bij en zouden we de borg (1 maand huur) pas 30 dagen ná vertrek terugkrijgen. Niet echt een optie omdat alles hier met contant geld gaat en wij dan al lang het land uit zijn. Als alternatief konden we 2 maanden borg inleggen, die we dan wel direct bij vertrek terug zouden krijgen. Daar hadden we niet zo’n goed gevoel bij, omdat Paraguay bekend staat als het meest corrupte land buiten Afrika. De tussenpersoon had nog wel iets anders, met minder bijkomende kosten en geen gezeur met borg. Dit bleek helaas een studio (één ruimte) te zijn met een klein badkamertje en keukentje, waar het naar pis stonk. Ook was er geen balkon, dus dit viel af. Stiekem vestigden we al onze hoop op de laatste kijkafspraak.

Door opnieuw een vriendelijke vrouw werden we op de 2e verdieping rondgeleid. Wat we zagen beviel ons wel en we hebben direct ja gezegd. Nu wonen we dus inmiddels al 2,5 week in Asunción in een ruim appartement met een dakterrasje. Het was er wel vies, maar we hebben gelijk de 1e dag flink geboend. De keuken is wat beperkt (slechts 1 kookplaat), maar wel ruim. Het appartement ligt in het centrum en de prijs is gelijk aan de vorigen, maar hier werd er geen bemiddelingsbijdrage gevraagd en de borg was maar 1/3 van de maandhuur en die krijgen we direct na afloop van het contract terug (hopen we). Alleen de electriciteit wordt, net als bij de overigen, achteraf in rekening gebracht, verder zijn er geen bijkomende kosten. We betalen dus wel wat meer dan de €40 p/maand die Gilberto ons eerst voorspiegelde, maar het is nog altijd de helft goedkoper dan in een hostel (met slaapzaal) en hier hebben we weer lekker onze eigen keuken en badkamer. We hebben de eerste dagen gelijk de koelkast goed gevuld en koken elke dag zelf. Dat is niet alleen goedkoper, maar vooral ook lekkerder: gewoon weer tuffels, vlees en groenten. Om te vieren dat het ons gelukt om zelf in een vreemd land, waar we de taal nog lang niet helemaal beheersen, een ‘huisje’ te roggelen, hebben we onszelf op McDonalds (voor het eerst in Zuid-amerika), een goede borrel (een fles Cuarenta Y Tres , oftewel 43) en een mini Notebook (Acer D255E) getrakteerd. Ja, daar gaat de winst alweer... Bij de laptop hebben we we een gratis usb-modem voor draadloos internet met 1 maand gratis internet gekregen.

Internet
Het internet zou diezelfde vrijdagmiddag of uiterlijk de volgende ochtend werken. Nu hebben we beiden bij KPN gewerkt en weten daarom dat dit nog wel eens anders loopt. Onze angst bleek terrecht, want zaterdag toen de middag al was aangebroken bleef de foutmelding van de ongeregistreerde sim-kaart in ons scherm staan. Gelukkig was het Asunción Supercentro, waar we de notebook en het usb-modem gekocht hebben, letterlijk om de hoek. In de winkel verwezen ze ons uiteraard naar de technische dienst, maar die zat in hetzelfde pand, dus daar konden we direct heen. Zij verwezen ons weer door naar Personal, zeg maar de Paraguyaanse KPN. Die hebben een winkel 2 blokken verderop, maar die was al gesloten. Dus toen maar de helpdesk van Personal gebeld en dat is best lastig in het Spaans. Na een tijdje werd duidelijk dat ze ons weer terug naar de winkel verwezen. We werden er een beetje moedeloos van. Op maandag zijn we, zonder enige hoop, het rondje opnieuw gaan maken. Iedereen wist zeker dat het goed ging komen, maar niemand wist hoe en wanneer. Uiteindelijk hebben we na 7 bezoekjes aan de winkel en technische dienst, 2 bezoekjes aan de Personal winkel en 1 telefoontje met de helpdesk het telefoonnummer van José van de technische dienst gekregen; eindelijk iemand die er persoonlijk achteraan ging. Die hoop werd diezelfde dag al weer weggevaagd toen 4 belpogingen en 1 smsje onbeantwoord bleven. De volgende dag zouden we José dan toch maar weer gaan opzoeken, maar de volgende ochtend, vanuit het niets, werkte het internet dan toch ineens, woehoe! :-)

Bezigheidstherapie
Behalve met internet vermaken we ons door elke dag op de laptop een paar afleveringen van de tv-series ‘How I met your mother’ en ‘Prison Break’ te kijken. Daarnaast hebben we briefjes gemaakt met dingen die we hier kunnen doen, zoals ‘rondje centrum’, ‘chillen in het park’, ‘dagje winkelen in de Shoppingmall’ en ‘spelletjes’. Hiervan trekken we er elke dag 1. Het eerste briefje dat we trokken was ‘zwemmen’. Navraag bij het toeristenbureau leerde ons dat er hier geen openbaar zwembad is, ondanks dat dit een stad is met bijna 2 miljoen inwoners en het hier bloedje heet is de godganse dag én nacht. ’s Nachts liggen we zwetend in bed en overdag lopen we bijna naakt rond, als we binnen zijn dan hè! We hebben geen hoogbouw tegenover ons, dus dat kan prima. Maargoed, zwemmen. We konden wel tegen een kleine vergoeding gebruik maken van het zwembad bij een school of anders bij een hotel. Helaas appelstroop voor ons kon je bij de school alleen een weekkaart kopen, waarvoor je elke dag 1 uur mocht baantjes trekken, tegen betaling van een alles behalve kleine vergoeding. Bij het hotel mochten toch echt alleen de gasten zwemmen, of het moet zijn geweest dat wij met onze backpackkleding en bezwete koppies niet aan de eisen van het zeer chique hotel voldeden. Hoe dan ook, 2 uur aan het rondsjouwen en geen zwembad. Wel werden we op een waterpretpark aan de andere kant van de stad gewezen, dit zag er op foto’s erg goed uit. Omdat je daar een dagentree betaald en het al middag was gaan we daar een andere keer alsnog een hele dag heen. Ook hebben we dingen gedaan zoals ‘Spaans oefenen’ en ‘Het meer bij San Bernardino bezoeken’, een rijkeluis dorpje zo’n anderhalf uur rijden vanaf Asunción. Omdat onze reisbijbel zei dat er in verband met het vieze water niet werd gezwommen in het meer hadden we onze zwemkleding thuis gelaten. Toen we aankwamen waren er toch écht een heleboel kinders aan ’t spetteren. Helaas voor ons, aangezien het die dag zo’n 40 graden was... Gisteren hebben we een ‘Eet-dag’ gehouden, waarbij we smakelijk hebben gebruncht met zelfgemaakte wentelteefjes en pannekoeken en ’s avonds hebben we heerlijk uitgebreid ‘gegourmet’ met één grote pan op onze electrische kookplaat en een tosti-ijzer om uitsmijters in te maken. Het was ondanks de beperkte middelen en het ontbreken van veel ingrediënten een groot succes.

We zitten hier nu dus lekker op ons eigen stekkie, koken zelf, kunnen onbeperkt internetten, kijken een filmpje en gaan zo af en toe een dagje weg. Het is weer bijna net als thuis...

Wist-je-dat...?
• de Paraguayaanse vlag erg veel op de Nederlandse lijkt?
• ze hier in Paraguay allemaal met een thermosfles met thee over straat lopen?
• Sander in de slaapzaal heeft geslaapwandeld?
• hij toen in het bed van een Duitser is gaan liggen?
• die Duitser hem toen ’s nachts wakker maakte met de vraag ‘What are you doing in my bed?!’
• er in Asunción een knalgroen Heineken gebouw staat?
• we de zondag hebben ingesteld als Borreldag?
• Brigitte (de moeder van Lotte) langs ons oude huis in Enschede is geweest?
• al jullie krabbels nog steeds op de deur in de hal staan?
• de foto’s te vinden zijn via http://www.mijnalbum.nl/Album=CC38N4PP ? (yes, weer kopiëren plakken)