De strenge winter in Chili

Veel mensen denken dat wij even 1,5 jaar vakantie aan het vieren zijn, maar we kunnen je zeggen dat het hard werken is. Elke dag moeten we ons afvragen waar we slapen en wat we willen eten. Als we zelf willen koken moeten we op zoek gaan naar een supermarkt, waar dan vaak weer niet alle producten te vinden zijn die we nodig hebben. Als we uit eten gaan moeten we op zoek naar iets goedkoops. We willen natuurlijk zo gezond en gevarieerd mogelijk eten wat het nog lastiger maakt. Tussen de maaltijden door moeten we bedenken wat we gaan doen en dan zijn we ook nog afhankelijk van het weer. Op sommige plaatsen is het zo warm dat je het liefst binnen bij de waaier blijft zitten en op andere plekken is het weer zo koud dat je vriendschap sluit met de kachel. Dan kunnen we wel meer warme kleding kopen, maar dat moeten we ook allemaal weer meeslepen en onze tassen zijn al zo zwaar. Indien we gaan reizen moeten we uitvinden waar en wanneer de bus vertrekt. Daarbij moeten we met ook nog rekening houden met ons budget en als klap op de vuurpijl moeten we over dit alles ook nog eens een boeiend verslag schrijven. Ja het leven van een reiziger valt niet mee.

Ok, dit was uiteraard een heel klein beetje sarcastisch, dus even serieus: we merken dat tijdens onze reis onze belangen verschuiven van allerlei luxe extra’s naar de primaire levensbehoeftes voedsel en onderdak. Soms is het best vermoeiend om elke dag ‘op jacht te gaan’ naar eten en een slaapplek, maar gelukkig zijn we daar allebei vrij makkelijk in en hakken we in goed overleg knopen door. Bovendien krijgen we er veel moois voor terug wat het de moeite meer dan waard maakt. Dus bij deze weer een nieuw reisverslag dat met veel plezier is geschreven!

Busrit Buenos Aires, Argentinië – Santiago, Chili (29-07 t/m 31-07)
Kijk, als je een beetje goedkoop wilt reizen, dan ben je automatisch veroordeeld tot de bus. Voordelen zijn het uitzicht, gratis maaltijden (in sommige landen) en gratis slaapplaats. Het nadeel is dat je nogal eens wat opstakels tegenkomt.

Op vrijdagmiddag vertrokken we uit Buenos Aires om de volgende dag rond 12.00 uur aan te komen in Santiago. Tot 09.00 uur liepen we aardig op schema, maar toen kwamen we bij het Andesgebergte, wat over de hele lengte de grens vormt tussen Argentinië en Chili. De bergpas was gesloten vanwege hevige sneeuwval. Het buspersoneel besloot na 2 uur te hebben gewacht op... ja op wat eigenlijk? teru g te rijden naar Mendoza, de laatste Argentijnse stad op de route. We konden de volgende dag met het zelfde kaartje met de bus van 07.00 mee. Op compensatie of gratis verblijf in een ho(s)tel hadden we geen recht, want zij konden het ook allemaal niet helpen.

De volgende ochtend zijn we verdoofd door de vroegte en de kou naar het busstation gelopen. Daar aangekomen werd ons doodleuk verteld dat ze pas om 09.00 uur wisten of de bus zou gaan. Om 9.15 uur kwam het verlossende bericht: de bergpas is weer open. Onze bus zou er elk moment aan komen. Na een uur stonden er inderdaad 3 bussen van onze maatschappij die naar Chili gingen. Dit waren echter de reguliere bussen en wij moesten wachten op de extra bus die later kwam en uiteindelijk pas om 11.30 uur vertrok. We konden ons er niet meer druk om maken. Eenmaal aangekomen bij de grens was het onmeunig druk. Het duurde 3 uur voordat we eindelijk bij de douane waren en het halen van de stempels en het controleren van onze backpacks en handbagage nam ook nog 1,5 uur in beslag. We werden en er een beetje melig van. Er mocht geen groente en fruit de grens over, dus de wortels die we al snack bij ons hadden aten we nog snel op. Het waren er zo veel dat we besloten ze uit te delen en zo stond de halve rij in het douanegebouw op een wortel te knagen. De grenswachter kon dit niet waarderen en iedereen moest zijn half afgekauwde wortel inleveren. Bijna zaten we met de gebakken peren, maarja ook die mochten niet mee :-p We kwamen er met een waarschuwende blik van af. Om 22.00 uur bereikten we dan 53 uur na vertrek uit Buenos Aires ons hostel in Santiago. Eind goed al goed. Of toch niet? Het was steenkoud in het hostel. Er was niet één verwarmde ruimte en ook de douche was lauw.

Santiago (31-07 t/m 03-08 )
In de hoofdstad van Chili wonen ongeveer 5 miljoen van de in totaal 16,8 inwoners. De meeste steden liggen aan de 5.000 km lange kust, maar Santiago ligt in het binnenland tegen het Andesgebergte. Ook buiten het hostel was het koud, dus we besloten sneller dan gepland naar het warmere noorden te gaan reizen. Op onze laatste dag in Santiago was het gelukkig heerlijk weer en hebben we zelf een stadstour gehouden. Op een heuvel midden in het centrum staat een oud legerfort, wat veel wegheeft van een middeleeuws, Europees kasteel. Vanaf daar konden we over het centrum kijken. Ten noorden daarvan staat een berg waar men voor de verandering eens geen Jezus, maar de heilige maagd Maria op heeft gezet, ook leuk! Wij hebben de Pelgrimstocht naar boven afgelegd (met behulp van een treintje). Aan de voeten van Maria hebben we uitgekeken over de hele stad; een mooi plaatje met de besneeuwde toppen van de Andes op de achtergrond. Zo konden we Santiago toch nog met een mooie herinnering achter ons laten.

Valle del Elqui (04-08 t/m 10-08 )
Deze vallei ligt zo’n 500 km ten noorden van Santiago en de bodem ervan wordt bijna volledig door wijngaarden in beslag genomen. Omdat het hier zelden bewolkt is en er weinig lichtvervuiling is, staan hier een paar gigantische telescopen om naar de sterren te kijken. Uiteraard was het bewolkt toen wij aankwamen, maar gelukkig klaarde het een paar dagen later op en hebben we met het blote oog nog wat sterren kunnen waarnemen. Daarnaast hebben we in het dorpje Vicuña nog een bergje beklommen, waar eveneens een Maria over ons waakte. In het schattige dorpje Pisco Elqui hebben we in onze hosteltuin heerlijk van de winterzon genoten (zie foto) en ’s avonds als ware padvinders zelf een kampvuur gemaakt. Blijft toch vervelend die strenge winter in Chili ;-)

De bussen zijn hier niet verschrikkelijk duur, maar we vonden het toch leuk om eens te kijken of we de vallei liftend konden verlaten. Na 2 korte ritjes en na zelf zo’n 5 km met volle bepakking te hebben gelopen stopte er een aardige Chileen die ons de resterende 100 km meenam naar de kustplaats La Serena. Ons eerste liftavontuur was geslaagd! Met de bus trokken we verder naar Antofagasta, dat weer zo’n 1.000 km verder naar het noorden ligt.

San Pedro de Atacama (12-08 t/m 16-08 )
In de backpackers-onvriendelijke stad Antofagasta huurden we voor 3 dagen een Chevrolet Corsa (ja zo heet dat hier). Althans, dat was het plan. Het werden 4 dagen, omdat de 3e dag een feestdag was, maar de 4e dag kon dan wel voor half geld. Nog geen 5 minuten onderweg ontdektten we dat er benzine onder de auto uitlektte. Wij terug. Oscar van het verhuurbedrijf wist ook niet hoe het kon. Zonder te zeuren kregen we de duurdere Toyata Yaris Sport (Yeah!) mee en werd onze tankbon vergoed. We crosstten zo’n 300 km door de Atacama-woestijn en bereikten, een beetje stoffig, het dorpje San Pedro de Atacama.

Hier worden allerlei tours aangeboden die wij met onze gehuurde bak zelf gingen proberen. Het meeste daarvan is ook gelukt. Op onze eerste doe-het-zelf-tour-dag hebben we de Andes-meren Miscanti en Miñiques bereikt. Deze liggen op 4.300 m in het Andesgebergte. Het had er flink gesneeuwd, want er lag een 2 meter dik pak. Knal blauw water en besneeuwde bergen; een mooi plaatje! Op de terugweg hebben we nog wat Andes-dorpjes bezocht. ’s Middags hebben we een wandeling door de vallei van Jere gemaakt en als hoogtepunt van de dag hebben we ‘s avonds de zoutvlakte Salar de Atacama bezocht. Deze is niet zo groot en vlak als die in Bolivia en die in Argentinië, maar het mooie is dat er meren in liggen, waaronder het meer Chaxa waar 3 soorten flamingo’s aan het pootje baden zijn en voor de ondergaande zon letterlijk aan je neus voorbij vliegen. Een schitterend tafereel.

Op dag 2 van onze doe-het-zelf-tour hebben we ’s middags heerlijk liggen zonnen op het zoutstrand van het meer Cejar, dat eveneens in de zoutvlakte ligt. Sander heeft ook nog een duik genomen in het koude water en nadat hij weer opgedroogd was, zat hij van top tot teen onder het zout. Lekker voor over de aardappels :-p . ’s Avonds zijn we naar de Vallei van de Maan gereden. Met zand-/zoutduinen en puntige rotsen waan je je op de maan, tenminste dat denken we, want we zijn nog nooit op de maan geweest. Misschien wordt dat onze volgende trip ;-) Eerst hebben we een tocht gemaakt door zoutgrotten. Zonder gids een pikzwart hol inlopen was wel ff spannend, maar na zo’n 10 minuten kruipen en klimmen zagen we weer licht aan het einde van de tunnel. Vervolgens nog een wandeling gemaakt door een zoutcañon en daarna naar een berg gereden, die wij hebben omgedoopt tot apenrots; man, wat een volk zat daar opeengepakt om te loeren over de ‘maanvlakte’ naar de ondergaande zon. Dit was het zoveelste landschap dat we tijdens onze reis hebben gezien. Telkens denken we dat er niets nieuws meer kan zijn en telkens weer worden we verrast.

Nadat we op dag 3 lekker hebben geborreld op het dorpsplein zijn we op de laatste dag teruggereden en hebben we de auto ingeleverd. Ondanks dat we van te voren hadden gevraagd of er geen kosten achteraf in rekening zouden worden gebracht, moesten we toch €7,50 betalen, omdat de auto zo vies was dat ie door de wasstraat moest. Oscar had ons nota bene zelf tips gegeven waar we heen konden rijden :-s Maargoed, ’s avonds door naar onze laatste bestemming in Chili, Arica, opnieuw 700 km naar het noorden.

Arica(17-08 )
Het was somber weer in Arica, dus we besloten om direct door te reizen naar Peru. In Bolivia en in Argentinië waren onze pogingen om met de trein te reizen jammerlijk gestrand, maar hier konden we het nogmaals proberen. De trein is namelijk de makkelijkste, goedkoopste en snelste manier om de grens over te steken. Blijkbaar weten meer mensen dat, want ons werd al snel duidelijk dat we de 4 dagen van te voren een plekje hadden moeten reserveren. Met de bus staken we daarom alsnog de grens over en zijn via het Peruaanse grensdorpje Tacna meteen weer doorgereisd naar Arequipa, dat in zuid-oost Peru ligt. Het is hier fantastisch, maar daarover volgende keer meer.

En nu verder...
Op 1 september komen Fons & Brigitte (papa & mama van Lotte) aan in Lima (Peru) en met hen gaan we een maand door zuid-oost Peru reizen. Ja arme Sander, zo lang met z’n schoonouders :-p Nee, we tellen de nachtjes al af, maar we gaan nu nog even 2 weken van het heerlijke weer in de mooie stad Arequipa genieten.

Wil je onze zwoele stemmen horen? Dat kan! Bel via:

1) BelBazaar
Bel 0900 0882 (09 cpm) en wacht op de welkomst boodschap.
Bel het volledige nummer in Peru (0051 96 49 67 466).

of

2) HalloBuitenland
Bel 0900 05 83 (13 cpm) en wacht op de welkomst boodschap.
Bel het volledige nummer in Peru (0051 96 49 67 466).
Sluit af met een hekje (#)


Wist-je-dat...?
• Chili en Ecuador de enige landen in Zuid-Amerika zijn die NIET aan Brazilië grenzen?
• er niets van de weersverwachting op deze website klopt?
• er wegens waterschaarste soms maar een paar druppels uit de douche in San Pedro kwamen?
• het in Chili 6 uur vroeger is dan in Nederland?
• het in Peru zelfs 7 uur vroeger is dan in Nederland?
• we niet zo veel wist-je-dat-jes hebben deze keer?
• de foto’s te vinden zijn via http://bit.ly/oj0ZgH (klikken)?

Even op een rijtje wat we hebben gezien, gedaan en meegemaakt in Chili:

Santiago
• Kou geleden
• Voormalig legerfort op de berg Cerro Santa Lucia bezocht
• Maria bezocht bovenop de berg Cerro San Cristobal

Valle del Elqui
• Het dorpje Vicuña bezocht en daar de berg (het bergje) Cerro de la Virgen beklommen
• Het dorpje Pisco Elqui bezocht en daar gewandeld en gerelaxed

San Pedro de Atacama
• Auto gehuurd en een tour gemaakt naar:
o de Andes-meren Miscanti en Miñiques
o de Andes-dorpjes Socaire en Tocanao
o de vallei Valle de Jere
o de zoutvlakte Salar de Atacama en het zoutmeer Chaxa en tijdens de zonsondergang flamingo’s bewonderd
o het zoutmeer Laguna Cejar en daarin gebadderd
o de maanvallei Valle de la Luna en daar in zoutgrotten en een zoutcañon gespeeld en de zonsondergang bekeken over de ‘maanvlakte’