Krokies aaien, ouwe troep & spotten met de dood

Vanwege computerproblemen en een virus op de usb-stick heeft het de nodige moeite gekost (grrrrr), maar hier is ie dan: verslag nr. 10. Maar eerst het volgende:

Voor de mensen die onze stem missen en niet een godsvermogen willen spenderen om ons te horen:
• Bel vanaf een VASTE lijn 0900 50 50 270 (SLECHTS 10 cpm) en wacht op de welkomstboodschap.
• Kies daarna ons volledige nummer in Bolivia: 0059167538942. Sluit af met een hekje (#)
• Behalve het starttarief van 4,5 cent, zijn er GEEN bijkomende kosten.
(Meer info op www.hallobuitenland.nl, bedankt Fons)

Pampas (26-01 t/m 28-01)
Vanuit Rurrenabaque hebben we, na de nodige cocktails om Sanders verjaardag te vieren, een trip gemaakt naar de Pampas. Dit is een uitgestrekt groen en nat gebied in Zuid-Amerika dat bestaat uit een combinatie van moerassige grasvlaktes (Pampas betekend ´vlakte´), jungle en rivieren. Na een taxirit van 2,5 uur kwamen we aan bij het dorpje Santa Rosa. Hier hebben we geluncht en zijn we per boot verder gegaan over de Yacuma rivier, richting onze lodge. Dit was een prachtige tocht van ruim 3 uur. Onderweg hebben we veel dieren van dichtbij gezien; krokodillen, schildpadden, paradijsvogels en onze boot werd ook nog even bezocht door doodshoofdaapjes, op zoek naar iets eetbaars. In de Pampas lijken de dieren minder bang dan in de jungle en daarom is het makkelijker om ze te zien en te fotograferen, mooi voor ons en mooi voor jullie! De lodge waar we verbleven was een stuk minder ´luxe´ dan die tijdens de jungletour. Samen met de rest van de groep, een Duits meisje, een maffe Belg, een Engelsman, een Israëlier en een Chileense ´Jack Sparrow´ sliepen we in een gezamenlijke slaapzaal en moesten we de douches en wc´s delen, maar dit had ook wel weer z´n charme. Bovendien was het een erg gezellige groep en hebben we heel wat gelachen.

De eerste avond hebben we over de uitgestrekte Pampas naar de ´sunset´ gekeken om vervolgens een boottocht in het donker te maken over de rivier. Het was een supermooie ervaring om in het pikkedonker in zo´n bootje te zitten onder miljoenen sterren, luisterend naar al die vreemde dierengeluiden. Na een nacht slapen in een geweldig bed (lees: hout met een dun matrasje) en onder het genot van een snurkende Engelsman, werden we vroeg gewekt door Billy, onze gids, die al snel werd omgedoopt tot Billy con Carne. Na het ontbijt zijn we in de grasvlaktes op zoek gegaan naar anaconda´s. Met z´n 8en liepen we al turend naar de grond door het metershoge, moerassige gras. Helaas begon het al snel te regenen (jep, ook hier is het regenseizoen) waardoor de slangen zich verstopten. We hebben, op een heel klein slangetje na, niets gevonden. Tot overmaat van ramp verloren de laarzen die we van Billy gekregen hadden hun werking: het water was op sommige plekken simpelweg te diep... Zonder succes zijn we teruggekeerd naar de lodge.

Toen de zon weer scheen zijn we de boot ingestapt om op zoek te gaan naar roze dolfijnen om mee te zwemmen. Ondanks dat in dezelfde rivier ook piranha´s, anaconda´s en krokodillen leven, is het toch veilig om te zwemmen als er dolfijnen in de buurt zijn, aangezien zij je beschermen tegen gevaarlijke dieren, zo is ons verteld (of wijsgemaakt). Al snel zagen we de zalmkleurige snuiten uit het water steken en zijn we in het warme water gesprongen. Het bleef toch een raar idee; zwemmen in een rivier waar al die bloeddorstige dieren op de loer liggen... De dolfijnen zwommen om ons heen maar dichterbij dan zo´n 5 meter kwamen ze niet. ´s Avonds hebben we wederom naar de zonsondergang gekeken en gezellig met z´n allen bij elkaar gezeten.

Onze lodge had ook een huisdier. Elke dag lag er een zwarte kaaiman (de enige soort die mensen aanvalt) voor de lodge in de zon te bakken. Natuurlijk moesten wij daarmee op de foto en natúúrlijk kon Sander het niet laten om zijn staart aan te raken. Dit was voordat de gids ons vertelde dat er een tijdje geleden een Frans meisje is aangevallen door een krokodil.. Brrr.. De laatste dag was een beetje een domper. We zouden om 5.00 uur gewekt worden om naar de zonsopkomst te kijken over de Pampas, maar het was te bewolkt dus dit ging niet door. Vervolgens gingen we vissen op piranha´s, maar niemand heeft wat gevangen. De honderden muggen (die helaas óók in de Pampas leven) vonden ons wél, waardoor we meer bezig waren met muggen van ons afslaan dan ons visdraad in de gaten houden. Gelukkig hadden wij tijdens de jungletour al piranha´s gevangen (gna gna gna...). ´s Middags keerden we via de boot en taxi met de nodige vertraging terug naar Rurre. Weer in ons hostel aangekomen bleek dat Sander zijn handdoek en pet kwijt was... Beetje jammer allemaal, maarja, altijd blijven lachen he! Alles bij elkaar waren het zeker 3 supergeslaagde dagen!

La Paz (31-01 t/m heden)
Na 2 dagen rust, waarvan het de 1e dag alleen maar keihard heeft geregend en er de 2e dag een verzengde hitte hing, zijn we verder getrokken naar de hoofdstad van Bolivia. Na een busrit die (verrassend genoeg) zowel volgens planning als in werkelijkheid 18 uur duurde, kwamen we aan in La Paz. Slapen in de bus viel niet mee en La Paz is behoorlijk vermoeiend; zuurstof is schaars omdat de stad op een hoogte van 4.000 meter ligt en bovendien tegen een helling (hoek van soms wel 35 graden) is gebouwd, waardoor alles of berg op of berg af is. We zijn daarom na een heerlijke tomatensoep met ballen, een broodje koket en hutspot met gehaktbal in het Hollandse restaurant Sol y Luna vroeg naar bed gegaan. Ondanks dat La Paz de hoofdstad is, vallen de prijzen erg mee. Verder is het er met zo´n 15 tot 20 graden relatief koud.

De volgende dagen hebben we de stad een beetje verkend. Op het to-do lijstje stond o.a. de San Pedro gevangenis. Deze ligt midden in de stad en is een mini-stad op zich. Geld speelt een belangrijke rol; de armen slapen buiten op de grond. De rijken laten er hun eigen appartementen bouwen, soms zelfs met jacuzzi. Vaak wonen er dan familieleden bij in, al zijn deze vrij om te gaan en staan waar ze willen. Bezoek aan de gevangenis is officieel verboden, maar wordt gedoogd omdat uiteindelijk iedereen er wat aan verdient. De ´toegansprijs´ is met €44,00 p.p voor ons te hoog, dus wij hebben er slechts een rondje om heen gewandeld. Op het lijstje stond ook Plaza Murillo, het plein waar onder meer het parlementsgebouw is gelegen. Op het moment dat wij er waren, kwam onder begeleiding van een enorme colonne pantservoertuigen Evo Morales (el presidente) aan. Wij stonden echter net met Mika (Nederlands meisje dat we kennen uit Cochabamba) bij te kletsen, waardoor we hem hebben gemist. Wel hebben we nog even als ware Hollanders de ´duiven op de dam´ gevoerd (zie foto´s). Daarnaast hebben we een bus gepakt die ons naar een van de hoogst gelegen gedeeltes van de stad bracht, vanwaar we een prachtig uitzicht hadden over La Paz. De stad ligt in een vallei van het Andes gebergte. De omringende bergen zijn bijna volledig volgebouwd. Slechts de besneeuwde bergtoppen steken er boven uit. Volgende op de lijst was Tiwanaku.

Tiwanaku (03-02)
De Incaruïnes bij het bergdorpje Tiwanaku (70 km ten westen van La Paz) moesten volgens onze reisgids nog mooier zijn dan die van Samaipata, die we reeds bezocht hebben. De entreeprijs was met €8,80 p.p. voor Boliviaanse begrippen aan de hoge kant. Voor dit bedrag kregen we wel toegang tot 2 musea en 2 archelogische sites. Als ware cultuurbarbaren zijn we in recordtempo door het 1e museum en over de 1e site geracet. Het museum was gevuld met wat oude troep, zoals aardewerken potten en vazen en schedels, niet heel spectaculair. De site bestond uit een piramide, die door de erosie en de plunderingen meer op een zandheuvel leek. De stenengedeeltes en standbeelden die nog in tact zijn, waren door lelijke blauwe linten afgezet, waardoor de charme ervan verloren ging. De Poort van de Zon en de Poort van Maan zijn onderdeel van de (zonne)tempels en zijn precies in bepaalde lijnen ten opzichte van de hemellichamen gebouwd. Voor archelogen misschien reuze interessant, voor ons waren het slechts poorten. Bovendien hadden (volgens ons) de Inca´s bij gebrek aan vervoersmiddelen, electriciteit en dus internet, radio en televisie, toch niet veel beters te doen :-p

In het 2e museum waren 3 van de 4 zalen nog in opbouw en daarom niet toegankelijk. De 4e zaal bevatte een inmens, meer dan duizend jaar oud standbeeld van een meter of 7 hoog, dat gemaakt is uit één rotsblok. Gezien de werktuigen die men destijds had erg indrukwekkend. Foto´s maken was echter verboden, dus helaas chocoladepasta voor jullie! De 2e site bestond wederom uit een vergane piramide en een boel omgevallen steenblokken. Omdat wij op dat moment de enige toeristen op die site waren, hebben we daar maar wat leuke foto´s gemaakt en heeft Sander zijn eigen tempel gebouwd (zie foto). Dit alles was voordat we het bordje met ¨No pasar¨ (niet passeren) zagen.

Achteraf gezien was dit bezoek voor ons het geld niet waard, maar dat ligt waarschijnlijk meer aan ons gebrek aan interesse, dan aan deze plek zelf, aangezien Unesco dit in het jaar 2000 op de werelderfgoedlijst heeft opgenomen en dat aan deze plek ook ¨Kuifje en de Zonnetempel¨ is gewijd. Voor ons voorlopig genoeg ruïnes...

Death Road (05-02)
Op zaterdag stond de Death Road op ons programma. Deze weg was jarenlang de gevaarlijkste ter wereld; er vielen naar schatting 200 tot 300 doden per jaar. In 2006 is er, na 20 jaar bouwen, een nieuwe, veilige, maar langere weg naar La Paz aangelegd. De oude weg wordt nu enkel nog gebruikt door toeristen, omwonenden en vrachtvervoerders die brandstofbesparing boven veiligheid stellen. Vanuit La Paz werden we naar het op 4.700 m gelegen startpunt gebracht. In de kou stapten we op onze mountainbikes om, samen met 5 Israeliërs, aan de afdaling te beginnen. Het eerste gedeelte was geasfalteerd, maar absoluut geen pretje; ijskoude handen, doorweekt van het fietsen dwars door een regenwolk en zicht op een bus die 4 jaar geleden met 18 inzittende naar beneden is gestort. Gelukkig hadden wij een helm, knie- en elleboogbeschermers :-s Daarna werd het alleen maar leuker. Na een politie checkpoint bereikten we de echte Death Road; een grindpad van amper 3 m breed naast kaarsrechte afgronden van soms wel 900 m, zonder vangrails. Alleen maar afdalen, alleen maar haarspeldbochten, alleen maar vaart maken, alleen maar kippenvel. SUPERGAAF! De foto´s zeggen meer dan duizend woorden. 4 uur laten, 63 km verder en 25 graden warmer bereikten we het tropische dorpje Yolosa, gelegen op 1.720 m. In totaal waren we dus bijna 3.000 m gedaald. Na een geweldig lunch-buffet en een (koude) douche besloten wij in het nabijgelegen Coroíco te blijven. De rest ging terug naar La Paz.

Coroíco (05-02 t/m 09-02)
In dit zeer gezellige dorpje is het heerlijk vertoeven. Wel de tropische warmte, maar met een koel briesje en zonder dat het benauwd en drukkend is (en zonder muggen, JOEHOE!). Op zondag besloten we een wandeltocht te maken. De reisgids had een vage routebeschrijving, maar na een paar keer de weg vragen, kwamen we dan toch op het pad naar ´Las Tres Cascadas´ (de 3 watervallen). Dit was een smal wandelpad (we moesten achter elkaar lopen) dat halverwege de berg, de vorm van de bergen volgde. Na 2 uur hoorden we de 1e waterval. We hadden verwacht dat dit een toeristische plek zou zijn met kraampjes en alles, maar niets was minder waar. Verscholen tussen de dichte begroeing, bereikten we na het nodige klimwerk het frisse, zuivere water. De 2e en 3e lagen een half uurtje verderop en waren zowaar nog moeilijker om te doorkruisen. Pas op de terugweg kwamen we andere mensen tegen. We waren toen al zo´n 3,5 uur eenzaam aan de wandel. Voor ons was dit een van de hoogtepunten van onze reis tot nu toe, omdat we zonder gids, zonder verwachtingen en zonder dat het ook maar een cent kostte, heerlijk op onszelf op avontuur waren. ´s Avonds hebben we daar op het gezellig dorpsplein een lekkere borrel opgedronken en met de plaatselijke kids gespeeld. De opvolgende dag hebben we gechilled en een keer niet bespaard op eten. Dinsdag hebben we opnieuw een wandeling gemaakt. Dit keer naar El Rio Negro (De Zwarte Rivier). Vergezeld door 2 honden hebben we 2,5 uur bergaf gewandeld, 1,5 uur gespeeld bij de rivier, die een veel te sterke stroming had om in te zwemmen, en toen zijn we weer richting het 600 m hoger gelegen dorp geklommen. Dat was aardig pittig, maar het zeker de moeite waard. Vlak voor het dorp nodigde een ietwat excentrieke Boliviaan ons uit voor een drankje op zijn terras met uitzicht op de vallei. Daar hebben wij gretig gebruik van gemaakt. Op z´n Bolivaanse gitaar heeft hij nog een liedje voor ons gespeeld, ook erg leuk. 1 Hond zijn we onderweg kwijt geraakt, de ander is ons tot op de hostelkamer gevolgd :) Vandaag zijn we teruggereisd naar La Paz, via de nieuwe weg dit keer...

En nu verder...
Nu even bijkomen en was (laten) draaien in La Paz. Daarna naar Copacabana en het Titicacameer!

Wist-je-dat...
• Lotte ondanks haar honger een halve hamburger heeft afgestaan aan een zwerfjochie?
• ondanks dat Sander al zijn vest, pet en handdoek is verloren, zijn tas nog steeds 18 kg weegt?
• dat Lotte ´slechts´ 12 kg hoeft mee te slepen?
• we daarnaast ook nog een ´dagrugzak´ van ruim 5 kg meezeulen?
• onze ouders 5 februari voor het eerst samen uit eten zijn geweest?
• er in 2010 een Israelisch meisje van de Death Road kukelde?
• Lotte ook is gevallen, maar nog net op een halve meter van de kant bleef liggen?
• we in La Paz nog echte Tukkers teeg´n bunt kom´n?
• de foto´s te vinden zijn via http://www.mijnalbum.nl/album=gvjofxwo ?