Off the beaten track!

Buenos días familia, amigos y otras!
Op 27 mei waren we alweer een half jaar van huis. Ja ja, zolang missen jullie ons al! (En wij jullie natuurlijk ook wel een klein beetje!) De tijd vliegt voorbij en we hebben het nog steeds ontzettend naar onze zin, maar we missen wel steeds meer dingen uit Nederland; de gezelligheid, lekker eten, de zomerfeesten die eraan zitten te komen, De Graafschap, maar ook kleine dingen zoals autorijden en het dragen van hakken en make-up (vooral Sander heeft het hier zwaar mee :p ). Toch genieten we nog elke dag van al het moois wat we zien, al betrappen we onszelf er wel soms op dat we het ‘gewoon’ gaan vinden... We hebben inmiddels de backpacks weer ingepakt, afscheid genomen van Brazilië en zijn naar Uruguay vertrokken. Omdat we in Brazilië vooral veel gechillt hebben en aangezien Uruguay één van de kleinste landen is van Zuid-Amerika hebben we hier een rondreis gemaakt.

Avonturen tijdens de busreis (17-05 t/m 18-05)
Dinsdags zijn we tegen 10.00 uur vertrokken vanuit Florianópolis naar Uruguay, een busreis van zo’n 15 uur. Met de lunchpauze stopten we bij één van de vele ‘por-kilo’ restaurants van Brazilië. Het eten wat je opschept wordt hier per kilo afgerekend, een eerlijk systeem: je betaalt wat je eet. We kregen van de busmaatschappij een bonnetje waar Portugees gebrabbel op stond dus daar begrepen we weinig van. Omdat we zelf brood bij ons hadden, hebben we alleen een klein broodje gekocht, maar bij het afrekenen bleek dat het bonnetje recht gaf op gratis buffet én een gratis drankje! Wij balen natuurlijk, tótdat bleek dat we voor het avondeten hetzelfde bonnetje kregen! Binnen een half uur tijd hebben we toen als een gek allebei 4 borden eten én een toetje naar binnen lopen schranzen. Helemaal gratizz! We zijn het ‘Hollandse’ dus nog lang niet kwijt! :-) Plotseling begon er een Uruguayaanse vrouw in het Nederlands tegen ons te praten. Dat was wel even apart (mede omdat we rare liedjes hadden gezongen in de bus...). Ze had 10 jaar in Maastricht en Sittard gewoond en herkende dus waarschijnlijk onze Hollandse gulzigheid, haha. Ze gaf ons spontaan haar telefoonnummer en adres en als we ook maar iets nodig hadden moesten we haar bellen. Ze woont in Florida, dit ligt 100 km ten noorden van Montevideo. Hier hebben we gebruik van gemaakt, maar daarover later meer. De busreis verliep verder goed en tegen 1.00 uur kwamen we aan in het slapende Chuy, een klein dorpje net over de grens van Uruguay. Hier hebben we overnacht en de volgende middag zijn we doorgereisd naar de kustplaats Punta del Diablo.

Uruguay
Dit land kennen wij eigenlijk alleen maar van de halve finale tegen Nederland en van voetballer Luis Suarez. Het is een van de kleinere landen van Zuid-Amerika, maar nog altijd 4,5 keer zo groot als Nederland. Er wonen daarentegen slechts 3,4 miljoen mensen, waarvan een derde in de hoofdstad Montevideo. Bij toeristen zijn vooral de kustplaatsen populair. Het is hier nu bijna winter, dus voor de stranden hoeven we het niet doen (en we zijn al verwend in Brazilië ). Wij zijn daarom het binnenland ingetrokken, maar we zijn wel aan de kust begonnen. Tegen onze verwachtingen in was het weer verrassend goed in Uruguay. Het grootste gedeelte van de dag scheen de zon en met zo’n 20 graden hoefden we onze slippers en korte broeken nog niet onderin de backpack te begraven.

Punta del Diablo (18-05 t/m 19/05)
Dit vissersdorpje ligt in het zuidoosten van het land en telt 700 inwoners. Door de gunstige ligging loopt dit aantal in de zomer op tot 25.000 inwoners. Het hele dorpje is dan ook volgebouwd met bungalows en vakantiehuisjes. Het deed ons een beetje denken aan Center Parcs (alleen de glijbanen ontbraken nog!). We hebben een mooi hostel gevonden met uitzicht over zee, en aangezien het nu laagseizoen is waren we op 4 Engelsen na de enige gasten. Tijdens de twee dagen die we hebben doorgebracht in Punta del Diablo hebben we vooral langs het strand gewandeld en liggen zonnen. Donderdags hebben we de bus terug gepakt naar Chuy.

Chuy (19-05 t/m 21-05)
Dit grensplaatsje blijkt niet alleen ´s nachts te slapen, ook overdag is het er een beetje dood. Onze reisbijbel schrijft dan ook de volgende tekst over Chuy: “Warning: If you’re not on your way to or from Brazil – or to Tacuarembó via de back road – you’re seriously lost, buddy. Turn around and go back.” Nou, dat belooft wat. We hadden er zin in! Aangezien wij dus wél deze ‘back road’ wilden volgen hadden we geen andere keuze. Uit voorzorg hebben we maar een borrel gehaald en zijn op het plein gaan zitten. De zon scheen lekker dus al met al was het nog best een geslaagde dag :-).

De back road is de mooie binnendoorweg die vanaf Chuy naar het noorden van Uruguay loopt. De gebruikelijke route gaat via de hoofdstad Montevideo en om die reden is de back road grotendeels onverhard. Via verscheidende dorpjes leidt de route naar het noordelijk gelegen stadje Tacuarembó.

Melo (21-05 t/m 23-05)
’s Zaterdags zijn we al vroeg per bus vertrokken. Na een mooie rit door een palmboomvallei kwamen we tegen 11.30 uur aan in het dorpje Treinta y Tres. Hier moesten we 2 uur wachten tot de volgende bus vertrok dus hebben we op het plein in de zon zitten kaarten. Tijdens de reis naar het volgende dorpje, Melo, keken we uit over een uitgestrekt, groen heuvelachtig landschap vol met landbouw en echte ‘gauchos’ op paarden die hun koeien dreven. In Melo aangekomen was de laatste bus naar Tacuarembó al vertrokken dus hebben we een hotel gezocht om te overnachten.

De volgende dag vertrok de bus pas om 16.00 uur en aangezien de checkout in ons hotel al om 10.00 uur was zijn we naar de plaatselijke dierentuin gelopen. Na een half uurtje lopen kwamen we aan bij de vervallen entree en het eerste wat we zagen was het bordje ‘lunes (maandag) gesloten’. Pfff... Gelúkkig was het zondag! :-) Toch leek het erop dat het park voorgoed gesloten was; het hokje waar tickets werden verkocht stond op instorten en er was niemand te bekennen. Omdat er ook geen hek was zijn we maar verder gelopen en tot onze verrassing zagen we wel hokken met dieren. Of nou ja.. ‘hokken’? Apen, varkens, vossen, neusbeertjes en konijnen, ze zaten allemaal in kleine vieze hokjes, heel zielig. Een hert en een grote roofvogel hadden geluk, die liepen heel vrolijk vrij rond in het park (?). Bizar! Gelukkig lag er in alle hokken wel eten dus helemaal uitgestorven was het park nog niet. Na een half uurtje hadden we eigenlijk alles al wel gezien en hebben we onze lunch gedeeld met de aapjes. Toen we tegen 15.45 uur aankwamen bij het busstation bleek dat we ons vergist hadden in de vertrektijd. De bus was om 14.00 uur al vertrokken (maar verder gaat het bést goed met ons Spaans! ;-) ). Nog maar een nachtje in Melo gebleven dus!

Tacuarembó (23-05 t/m 25-05)
Gelukkig konden we onze bustickets de volgende dag nog gebruiken en vertrok de bus, dit keer met ons erin, naar Tacuarembó. Wederom een mooie route door het glooiende platteland van Uruguay. Tacuarembó staat bekend als ‘cowboy-town’ en toen we de stad naderden zagen we inderdaad mannen in cowboy-stijl die kuddes paarden aan het drijven waren. In het stadje zelf viel weinig te beleven. We hebben wat door het centrum geslenterd, maar omdat het water met bakken uit de lucht kwam vallen hebben we vooral veel tijd doorgebracht in onze donkere en beetje smerige hotelkamer. ’s Woensdags hebben we de bus gepakt naar Salto.

Salto (25-05 t/m 27-05)
Salto ligt in het noordwesten van het land en is met 100.000 inwoners de op-één-na grootste stad van Uruguay. Toch valt er vrijwel niets te beleven. De enige reden voor toeristen om Salto te bezoeken is ‘Termas de Dayman'. Dit zijn warmwaterbronnen een paar kilometer buiten de stad. Dit gold ook voor ons. Toen we hier aankwamen bleken er geen natuurlijke waterbronnen te zijn, maar waren we terrecht gekomen in een compleet dorp vol hotels, spa’s en zwembaden. Behalve het warme water was er weinig natuurlijks aan. Een beetje tegen onze verwachtingen in, maar toch hebben we een dagje lekker genoten van 5 buiten- en 3 binnenzwembaden met water tot 46 graden, sauna’s en massagedouchen. Héérlijk na dat harde werken van ons het afgelopen jaar.. ;-) Vrijdags zijn we vertrokken naar het zuiderlijker gelegen plaatsje Mercedes.

Mercedes (27-05 t/m 30-05)
Aan de oever van de rivier en met een gezellig centrum en mooie pleinen vonden we het stadje Mercedes een van de leukste plaatsen van Uruguay tot nu toe. We zaten in een hotel midden in het centrum wat gerund werd door een schattig bejaard echtpaar, waar we kabeltelevisie hadden en elke dag schone handdoeken kregen. Wat een luxe he! We hebben langs de brede rivier gewandeld en in het gras liggen staren naar naar een héúleboel groene papegaaitjes die met hun nesten bezig waren.

Florida (31-05 t/m 02-06))
We kwamen ’s ochtends om 05.00 aan in deze stad. Of beter gezegd: bij deze stad. De bus reed door naar Montevideo en nam niet de moeite om naar de busterminal in het centrum te rijden, maar zette ons aan de rand van de stad af. We wisten ongeveer waar mevrouw Mercedes Filippini, de Uruguayaanse vrouw die ons had uitgenodigd, woonde, maar dat was uitgaande van de busterminal. Een andere uitgestapte pasagier wees ons globaal in de goede richting en dus zijn we maar gaan lopen. We waren verdoofd doordat we om 00.40 uur waren vertrokken en om 03.00 waren overgestapt en we dus nog amper hadden geslapen. De kou en ons gebrek aan echte winterkleding gaf genoeg motivatie om flink door te stappen. Wonder boven wonder kwam er toen een taxi voorbij racen, alleen merkten wij te laat op dat het een taxi was. Toen hij ons even later weer tegemoed kwam scheuren lukte het ons om hem aan te houden. Nadat hij een andere klant had afgezet, bracht hij ons naar het goede adres. Het rijgedrag in Uruguay is opvallend; men rijdt namenlijk ongelooflijk rustig, zeker voor Zuid-Amerikaanse begrippen. Deze man was daar een negatieve uitzondering op. Nadat we een stuk of 15 blinde kruisingen zonder af te remmen (hij knipperde alleen 2 keer met groot licht) hadden overleefd, kwamen we aan. We hadden gezegd dat we vroeg aan zouden komen, maar ineens twijfelden we of we ook wel zo vroeg aan konden bellen. Dat deden we toch, maar er werd niet opengedaan. We zijn toen naar de terminal gelopen waar we onder een afdak als halve zwervers op een bankje hebben zitten verkleumen. 2 uur later, toen het gevoel in Lottes voeten al lang verdwenen was, hebben we een 2e poging gewaagd.

De deur ging dit keer wel open en de ontvangst die we toen kregen was zó ontzettend hartverwarmend, zó gastvrij, dat kan je je als Nederlander bijna niet voorstellen. We hadden deze vrouw nog geen 2 minuten gesproken tijdens onze busreis van Brazilië naar Uruguay en hadden ons toen niet eens voorgesteld en nu werden we letterlijk met open armen ontvangen. Ze moest zelf naar haar werk, maar heeft ons een ontbijt, een warme douche en een slaapkamer aangeboden. Silvia (de werkster) heeft een uitgebreide lunch voor ons bereid die we samen met Marcello (de man van Mercedes) hebben opgegeten. ’s Middags hebben we het stadje verkend. Op 25 augustus 1825 is hier de onafhankelijkheid van Uruguay getekend waardoor de stad een historische betekenis heeft en daarnaast wordt hier op 3 juni het religieuze feest rondom de heilie San Cono gevierd. Daar is eigenlijk alles wel mee gezegd. ’s Avonds hebben we een rondleiding gekregen door het particuliere ziekenhuis waar Mercedes als arts werkt en daarna door het publieke, armere ziekenhuis waar ze vroeger heeft gewerkt. Het was interessant om het verschil te zien met de ziekenhuizen in Nederland, maar hopelijk was dit wel de eerste en laatste keer dat we een ziekenhuis van binnen zagen in Zuid-Amerika!

We hebben de dag afgesloten met een echte Hollandse oude jenever die we hier in een slijterij tegenkwamen en voor hen meegebracht hadden en Mercedes vertelde hoe zij in Nederland terecht is gekomen. Ze is dochter van een Paraguayaanse vader en een Belgische moeder (die op haar 2e al naar Uruguay verhuisde). In de jaren ’70 en ’80 heerstte er een dictatuur in Uruguay waarbij veel burgers werden opgepakt en gemarteld omdat men als politiek tegenstander werd beschouwd. Om die reden vluchtte Mercedes met haar toenmalige man naar Buenos Aires (Argentinië ). Toen ze ook daar niet meer veilig waren konden ze kiezen tussen Canada en Nederland. Omdat Nederland in Europa ligt (en natuurlijk heel mooi is) kozen ze daar voor, waar ze uiteindelijk in Maastricht belandden. Na 10 jaar ging ze (gescheiden en met 3 kinderen) terug, maar ze is Nederland nog altijd dankbaar en is daarom ook zo goed voor ons geweest. Vorig jaar is zij op vakantie in Nederland geweest en zij als Uruguayaanse liet ons foto’s van Nederland liet zien; een beetje de wereld op z'n kop, maar heel grappig om weer eens echt Hollandse rijtjeshuizen te zien.

De volgende middag hebben we een typisch Uruguayaanse boerderij bekeken van een collega van Mercedes. Hij bezit in totaal 600 hectare grond maar de boerderij zelf bestaat alleen maar uit een kleine melkstal. Dit omdat de 200 koeien altijd buiten lopen en er dus geen stallen nodig zijn. De familie zelf woont in de stad en het personeel woont in de buurt van de boerderij. ’s Avonds zijn we als afsluiting van deze gezellige dagen heerlijk uitgebreid uit eten geweest met z’n 4en. We vinden het echt helemaal super dat deze lieve mensen 2 onbekende rare-liedjes-zingende-toeristen in hun huis uitnodigen en ons zo ´thuis´ hebben laten voelen! Geweldig!

Montevideo (02-06 t/m heden)
Mercedes gaat elke donderdag op en neer naar de hoofdstad Montevideo om op haar kleinkind te passen en haar kinderen te bezoeken en bood ons aan om mee te rijden. Dit scheelt ons weer een paar uur bussen dus uiteraard zeiden we ja. Nadat we een rondtour door de stad hadden gemaakt, hebben we geluncht bij de zoon en kleinzoon van Mercedes. Daar hebben we afscheid genomen en hebben we een hostel gezocht (en gevonden). Wat we tot zover hebben gezien van Montevideo bevalt ons wel! De stad is niet té groot, vrij overzichtelijk en ligt aan zee. Ons hostel ligt in het oude gedeelte van de stad: veel oude, mooie gebouwen, marktjes met souvenirs en handgemaakte troep en gezellige barretjes. Het grote ‘Plaza Independencia’ scheidt het oude gedeelte van het nieuwe, commerciële centrum.

En nu verder...
Woensdag 8 juni is er in Montevideo een oefenwedstrijd tussen Uruguay – Nederland waar we als trouwe supporters wél heen gaan om ons land aan te moedigen! (en waar zijn jullie hè?!) Ook proberen we om dinsdags de training bij te wonen van het Nederlands elftal. We verwachten ongeveer een week in Montevideo te blijven. Daarna gaan we naar het plaatsje Colonia del Sacramento. Vanuit daar steken we de rivier over naar Argentinië.

Wist-je-dat...
• de barret hier helemaal hip is voor mannen?
• zebrapaden in Uruguay ook echt werken?
• er hier overal van die leuke ouderwetse kevertjes rondrijden?
• we hier wél wc-papier door de wc mogen gooien?
• er soms scooters langs komen rijden met maar liefst 4 personen erop?
• douches in Zuid-Amerika elektrisch worden verwarmd ín de douchekop?
• het een gewoonte is om in Uruguay pas tussen 22.00 en 24.00 uur te gaan dineren?
• we allebei al 3 kilo zijn afgevallen sinds het begin van onze reis?
• de nieuwste foto’s te vinden zijn via http://www.mijnalbum.nl/Album=36VBWL4I (pak de schaar en lijm en knip en plak de link)